تحقیقات نشان می‌دهد که فقط موقعیت اجتماعی ما روی احساس تنهایی تاثیر نمی‌گذارند. بلکه ژن‌های مادرزادی ما هم بر احتمال تنها بودن تاثیرگذار هستند. گرچه عوامل محیطی بدون شک نقش مهم‌تری دارند، اما یک پژوهش جدید که روی بیش از ۱۰ هزار نفر انجام شده، نشان می‌دهد که تنهایی می‌تواند تا حدی ارثی باشد.
تنهایی به انواع و اقسام مشکلات فیزیکی و ذهنی منجر می‌شود و عامل مهمی در مرگ‌های زود هنگام است، به همین دلیل دانشمندان می‌خواهند درباره منشا آن بیشتر بفهمند تا ما بتوانیم در پیشگیری از آن بهتر عمل کنیم. این تیم به طور خاص می‌خواست بداند که آیا ژنتیک می‌تواند یکی از عوامل موثر در تنهایی باشد یا خیر.
محققان به دقت یکی از پژوهش‌های بهداشت و سلامت در آمریکا را مطالعه کردند. این پژوهش روی ۱۰۷۶۰ فرد ۵۰ ساله و بیشتر انجام شد. آنها به دنبال ارتباطی بین ژنتیک و تنهایی می‌گشتند.
محققان بر مبنای آن داده‌ها، برآورد کردند که بین ۱۴ تا ۲۷ درصد خطر تنهایی در طول عمر می‌تواند ژنتیکی باشد. این تیم همچنین DNA شرکت‌کنندگان را هم مقایسه کرد تا به دنبال هر گونه رابطه‌ای بین احساس تنهایی و بعضی از موارد ژنتیکی بگردد.
آبراهام پالمر از دانشگاه کالیفرنیا و تیمش حالا به این فرضیه رسیده‌اند که تنهایی می‌تواند یک سیستم هشدار بیولوژیکی باشد. وقتی ما به اندازه‌ی کافی تعاملات اجتماعی مورد نیازمان را در زندگی دریافت نمی‌کنیم، این زنگ اخطار در بدن‌مان به ما هشدار می‌دهد.
هنوز در این زمینه باید تحقیقات بیشتری انجام شود. اما این پژوهش به مجموعه شواهدی اضافه شده که نشان می‌دهند بعضی از ما به طور مادرزادی گرایش بیشتری به احساس تنهایی داریم.
